17 Νοέμβρη: ημέρα μνήμης για όλους τους φοιτητές, νέους και αγωνιστές που υπερασπιζόμενοι τις αξίες τους για έναν ελεύθερο κόσμο αντιτάχθηκαν στη χούντα του Γεώργιου Παπαδόπουλου και εξεγέρθηκαν ζητώντας μία καλύτερη ποιότητα ζωής. Η λαϊκή δυσφορία εκφράστηκε μέσα από διαδηλώσεις, καταλήψεις στις πανεπιστημιακές σχολές και ιδιαιτέρως στο Πολυτεχνείο, μέσα από συνθήματα στους δρόμους και τραγούδια για καλύτερες μέρες. Το μήνυμα για ελευθερία είχε παλιότερα αγγίξει τις καρδιές κι άλλων λαών. Ο Μάης του ’68 στη Γαλλία καθώς και τα γεγονότα στη Γένοβα το ’70 αποτέλεσαν ηχηρές αντιδράσεις προς όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα της εποχής. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν τότε για την απελευθέρωση του λαού είχαν ένα πραγματικό όραμα: να μην αφήσουν την Ελλάδα να γίνει έρμαιο στο πρόταγμα των ξένων συμφερόντων, να μην ανεχτούν των περιορισμό των δικαιωμάτων τους, να μην υποταχτούν δουλικά στις παραδεδεγμένες νόρμες που επέβαλε ο κρατικός μηχανισμός. Βγαίνοντας στους δρόμους διεκδίκησαν αρτιότερη παιδεία, άρση της λογοκρισίας, εκδημοκρατισμό του κράτους. Πάνω απ’ όλα αρνήθηκαν να γίνουν υποχείρια ενός δεσποτικού Κράτους που περιόριζε τις φυσικές τους ελευθερίες και απαιτούσε την πλήρη υποταγή τους. Όλα αυτά βεβαίως μοιάζουν εξαιρετικά επίκαιρα, καθώς διανύουμε μία μακρά περίοδο κρίσης αξιών και άκρατης διαφθοράς. Μένει λοιπόν να αναλογιστούμε πως αν οι αγώνες του Πολυτεχνείου επέφεραν μεταγενέστερα έστω και έναν μικρό αντίκτυπο στην κοινωνία μας, οφείλουμε όλοι να εγείρουμε μία ευσυνείδητη αντίδραση προς τη σημερινή συστηματική παραβίαση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων μας που τόσο πολύ μοιάζει με την εποχή του ’70.